VUmc

Lennox baalt: weer geen Gouden Bal

Het was even slikken voor mijn zoon Lennox. Niet zijn vader, maar Lionel Messi werd de winnaar van de Gouden Bal. Nadat ik hem had toegestopt in zijn nieuwe bedje, lachte ik nog lang om zijn vraag ‘waarom ik wel de Gouden Schoen gewonnen heb, maar nog nooit de Gouden Bal?’

Mijn prachtige gezin

“Die zou toch mooi staan naast die schoen?”, doelde hij op de trofee die ik in 2008 ontving als beste voetballer van de Eredivisie. Het lijkt, na mijn omzwervingen langs Atletico Madrid, Everton, Fulham en Hertha BSC en door mijn huidige rol bij Ajax, een eeuwigheid geleden. En sorry Lennox: die Gouden Bal zit er niet meer in.

Nu het voetballend allemaal wat minder is, haal ik mijn plezier nog meer uit mijn prachtige gezin. Jezebel begint al een echt dametje te worden. Met copycat-gedrag. Ze wil – net als mama – niet naar school zonder uitgebreid voor de spiegel te hebben gestaan. In plaats van make-up, waar Jezebel echt nog te jong voor is, smeert Charlotte-Sophie gezichtscrème van Nivea op haar snoet. Trots als een pauw stapt ze in de auto voor een nieuwe ’werkdag’.

Trots als routinier

Zoals eerder als ambassadeur van Het Sterrenfonds (Sophia Kinderziekenhuis) ondervond ik deze week met Ajax dat de goede gezondheid van je kinderen vanzelfsprekend lijkt, maar niet is. In het VU medisch centrum bezorgden we ernstig zieke patiëntjes en hun ouders voor even een lach op hun gezicht. Misschien klink ik als een oude sentimentele zak, maar het maakte me als routinier trots dat de jonge spelers zo ontzettend betrokken waren en zich het leed van de kinderen erg aantrokken. Niets was te veel, de dankbaarheid groot.

Kip in ketjapsausverhuiscontainers

Thuis heb ik die avond voor het eerst gebruik gemaakt van onze nieuwe keuken. De kinderen waren bijna net zo verbaasd als Charlotte-Sophie toen ik aankondigde te zullen koken. De recepten voor de broccolisoep en de kip in ketjapsaus kreeg ik van Johan, onze chef-kok bij Ajax, die ik al van het Nederlands Elftal kende. In het buitenland is hij degene die ervoor zorgt dat we verantwoord, Nederlands eten krijgen en niet om voorrang hoeven vechten bij de wc, omdat het eten van lokaal voedsel achteraf toch niet zo verstandig was.

Mede door mijn krachtvoer konden Charlotte-Sophie en ik er de volgende dag hard tegenaan. In een loods stonden nog 15 containers met spullen van de verhuizingen uit Spanje, Engeland en Duitsland. We hebben gesjouwd, gesleept, veel weggegooid, maar voor de meeste spullen een goede nieuwe bestemming gevonden. Er zijn nog drie containers over. Opgeruimd staat netjes.

Dankbaar

Tot slot wil ik nog even mijn dankbaarheid uitspreken aan de medewerkers van het Indische verzorgingshuis Rumah Saya (‘Mijn huis’, in het Nederlands). Mijn lieve opa is ontslagen uit het ziekenhuis en krijgt in Rumah Saya 24 uur per dag de allerbeste zorg. Het is een prettige gedachte dat hij in zulke goede handen is!

opa

blog7-1-2016

Pierre Zendens houdgreep

Het zal je als topsporter maar gebeuren. Denk je over een winnaarsmentaliteit te beschikken en heb je inmiddels honderden potjes Keezen gespeeld, word je door je debuterende schoonvader van 76 jaar oud figuurlijk in de houdgreep gehouden. Al is dat ook weer niet zo vreemd als je het judoverleden van Pierre Zenden kent.

Onvergetelijk

De gespeelde arrogantie waarmee Pierre de gestolen overwinning (dat dan weer wel) in ontvangst nam, was één van de onvergetelijke momenten van de korte wintersportvakantie in het Oostenrijkse Ischgl. Tijdens het sneeuwballen gooien heb ik mijn ’frustratie’ van de nederlaag kunnen ‘botvieren’ op Jezebel en Lennox, die ik tot hun vreugde kon inpeperen met sneeuw.

blog7-1-2016IMG_5089

De korte vakantie was een trip waarbij mijn voeten, ondanks dat mijn handen soms jeukten, vanzelfsprekend van de ski’s afbleven. Ook zonder zelf te skiën was het een onvergetelijke tijd in de sneeuw. Het voelt altijd goed om rond de kerstdagen de meest dierbaren in je leven om je heen te hebben. Met mijn gezin, mijn schoonouders Pierre en Rina en onze vrienden Kees en Marijke, plus hun kinderen, voelden de twee weken winterstop als een maand vakantie. Al kwamen de apfelstrudel en schnitzel uiteindelijk wel mijn neus uit.

‘Foute’ kersttruien

foute kersttruienDe kaasfondue op kerstavond was daarom een welkome afwisseling. Met onze, speciaal voor deze gelegenheid aangeschafte, ‘foute’ kersttruien aan lieten we het afgelopen jaar de revue passeren en lachten we nog één keer om de opmerking van Lennox dat hij zijn slee wel even achteruit tussen de auto’s zou inparkeren.

Kees zag na zijn schouderblessureleed van vorig jaar als een berg tegen het skiën op, maar hield de schade dit keer beperkt tot een bont en blauwe kont. Lennox en Jezebel verbaasden me opnieuw met de enorme progressie die zij, mede dankzij skileraar Metten Maas, maakten. Toen ze van hem een skidiploma ontvingen, straalden ze nog meer dan Pierre na het Keezen.

Een miniem smetje op de vakantie was de terugreis, die door de ellenlange files veel langer duurde dan mij lief was. Maar gelukkig was Marijke mee. Door haar actie om in een benzinestation haar mobiele telefoon in de wc te laten vallen, hadden we weer voldoende gespreksstof.

Goed trainingskamp

Ik schrijf deze blog op mijn hotelkamer in Turkije, in Belek. Door de regen en het onweer werd onze ochtendtraining op donderdag na een kwartier afgebroken. Het paste wel in de week, waarin tijdens de eerste training het licht maar liefst vier keer uitviel.

Toch denk ik dat het een goed trainingskamp is geweest. De spieren zijn weer op spanning gebracht en iedereen is klaar voor de tweede seizoenshelft, die hopelijk eindigt met het kampioenschap van Ajax. En zoals ik het nu zie, zijn alle voortekenen gunstig. We zullen in elk geval met het mes tussen de tanden spelen. Een mes dat nog groter is dan het moordwapen dat de Turkse barbier vanochtend op mijn keel zette.