Lennox baalt: weer geen Gouden Bal
Het was even slikken voor mijn zoon Lennox. Niet zijn vader, maar Lionel Messi werd de winnaar van de Gouden Bal. Nadat ik hem had toegestopt in zijn nieuwe bedje, lachte ik nog lang om zijn vraag ‘waarom ik wel de Gouden Schoen gewonnen heb, maar nog nooit de Gouden Bal?’
Mijn prachtige gezin
“Die zou toch mooi staan naast die schoen?”, doelde hij op de trofee die ik in 2008 ontving als beste voetballer van de Eredivisie. Het lijkt, na mijn omzwervingen langs Atletico Madrid, Everton, Fulham en Hertha BSC en door mijn huidige rol bij Ajax, een eeuwigheid geleden. En sorry Lennox: die Gouden Bal zit er niet meer in.
Nu het voetballend allemaal wat minder is, haal ik mijn plezier nog meer uit mijn prachtige gezin. Jezebel begint al een echt dametje te worden. Met copycat-gedrag. Ze wil – net als mama – niet naar school zonder uitgebreid voor de spiegel te hebben gestaan. In plaats van make-up, waar Jezebel echt nog te jong voor is, smeert Charlotte-Sophie gezichtscrème van Nivea op haar snoet. Trots als een pauw stapt ze in de auto voor een nieuwe ’werkdag’.
Trots als routinier
Zoals eerder als ambassadeur van Het Sterrenfonds (Sophia Kinderziekenhuis) ondervond ik deze week met Ajax dat de goede gezondheid van je kinderen vanzelfsprekend lijkt, maar niet is. In het VU medisch centrum bezorgden we ernstig zieke patiëntjes en hun ouders voor even een lach op hun gezicht. Misschien klink ik als een oude sentimentele zak, maar het maakte me als routinier trots dat de jonge spelers zo ontzettend betrokken waren en zich het leed van de kinderen erg aantrokken. Niets was te veel, de dankbaarheid groot.
Kip in ketjapsaus
Thuis heb ik die avond voor het eerst gebruik gemaakt van onze nieuwe keuken. De kinderen waren bijna net zo verbaasd als Charlotte-Sophie toen ik aankondigde te zullen koken. De recepten voor de broccolisoep en de kip in ketjapsaus kreeg ik van Johan, onze chef-kok bij Ajax, die ik al van het Nederlands Elftal kende. In het buitenland is hij degene die ervoor zorgt dat we verantwoord, Nederlands eten krijgen en niet om voorrang hoeven vechten bij de wc, omdat het eten van lokaal voedsel achteraf toch niet zo verstandig was.
Mede door mijn krachtvoer konden Charlotte-Sophie en ik er de volgende dag hard tegenaan. In een loods stonden nog 15 containers met spullen van de verhuizingen uit Spanje, Engeland en Duitsland. We hebben gesjouwd, gesleept, veel weggegooid, maar voor de meeste spullen een goede nieuwe bestemming gevonden. Er zijn nog drie containers over. Opgeruimd staat netjes.
Dankbaar
Tot slot wil ik nog even mijn dankbaarheid uitspreken aan de medewerkers van het Indische verzorgingshuis Rumah Saya (‘Mijn huis’, in het Nederlands). Mijn lieve opa is ontslagen uit het ziekenhuis en krijgt in Rumah Saya 24 uur per dag de allerbeste zorg. Het is een prettige gedachte dat hij in zulke goede handen is!