Vanaf het moment dat ik aankondigde per direct te stoppen met voetballen, tot mijn afscheid in de ArenA, hebben medewerkers van Ajax TV me van dichtbij gevolgd. Het resultaat ervan kun je hier zien in de mini-documentaire ‘Oh Johnny’.
https://youtu.be/bGaZ32iR7sI
Nu mijn carrière definitief voorbij is en de festiviteiten die bij een afscheid horen achter de rug zijn, is het tijd voor een nieuwe fase in mijn leven. En daarom neem ik geregeld ergens een kijkje in de keuken.
Maandag zelfs letterlijk. Tijdens mijn afzwaaidiner in Hosokawa kreeg ik van mijn vrienden Kees en Marijke een ’val-niet-in-het-zwarte-gat-kalender’, waarop al mijn dierbaren een activiteit konden inplannen. Dan zou ik me – zo was de bedoeling – niet hoeven vervelen.
Van Youri en Kees kreeg ik een kookworkshop aangeboden. En hoe! En waar! Bij wijze van hoge uitzondering kreeg ik de kans mijn eerste stappen als keukenprins in het toprestaurant De Jonge Dikkert in Amstelveen te zetten. Aan de hand van eigenaar Eugene van Angelbeek en zijn top-kok Michiel bereidden we – aanvankelijk bibberend – ons eigen voorgerecht, tussengerecht, hoofdgerecht en dessert.
Na de rode mul van zijn graat te hebben ontdaan en te hebben ingekerfd om hem in de oven goed plat te houden, verwijderden we kop, staart en darmkanaal van de langoustines. Het uiteindelijke resultaat (na nog een aantal verdomd lastige handelingen): een heerlijke tartaar van langoustine met mulfilet, grapefruit en vadouvan.
Na dat samen met Eugene en onder het genot van een wit wijntje te hebben genuttigd, werkten we ons met gevaarlijke grote messen in het zweet voor een risotto van knolselderij, gerookte eierdooier en herfsttruffel en het verrukkelijke hoofdgerecht: een USA-steak van de BBQ met Bernaise saus, ratatouille en Pont Neuf-aardappel. Nu ik ben gestopt met voetballen, kon ik wel twee zelfgemaakte chocoladetaartjes met sneeuw van vanille en een passievruchtsorbet eten. Wie dit leest en ook trek heeft gekregen, moet zéker eens langsgaan bij De Jonge Dikkert!
De dag daarvoor was ik te gast bij Jack van Gelder. En Ziggo Sport had een slechtere dag kunnen uitkiezen om me te vragen als analist. Na het redelijk slaapverwekkende Getafe-Atletico Madrid, dat door mijn oude cluppie Atleti werd gewonnen, was het spektakel. Raoul Heertje, de andere gast, Jack en ik hebben staan juichen en springen in de studio tijdens FC Barcelona-Celta de Vigo.
Het laatste half uur speelde Barça buitenaards. De 2-1 van Luis Suarez na een subtiel boogballetje van Lionel Messi was al prachtig, de truc waarmee Neymar zijn tegenstander voor schut zette bijzonder en de totstandkoming van de penalty een weergaloze actie van Messi. De Catalaanse variant op de Cruijff-Olsen-strafschop maakte het feest compleet. Ook al omdat Ajax daarvoor met 2-1 bij FC Groningen won. Zo blijven we op koers voor de titel!
De avond in de studio en de positieve reacties die ik na afloop kreeg, maakten me duidelijk dat ik het tv-werk wel leuk vind. Net als de gerechten in De Jonge Dikkert smaakte het naar meer. Er hebben inmiddels al wat gesprekken plaatsgevonden, met diverse partijen. Maar daarover later misschien meer.
Tot slot nog een trotse mededeling van het thuisfront. Het eerste rapport van Jezebel maakte me trots. Zulke hoge cijfers heb ik alleen in het Voetballer van het Jaar-klassement gehaald, maar nooit op school!
Een wekelijkse blog. Ongeveer 650 woorden. En normaal gesproken voor mij best een klus om die weg te tikken. Maar over de afgelopen, knotsgekke week zou ik een boek kunnen schrijven. Het afscheid voor tijdens en na Ajax-Feyenoord, waar ik zo ontzettend tegenop had gezien, was fantastisch.
Het verrassingsoptreden van Danny de Munk. Martin Garrix die onverwachts achter de draaitafel van mijn vriend en top-dj Youri Alexander (Yaxx) plaatsnam in restaurant Hosokawa. Of Rafael van der Vaart die de moeite nam om voor één avond uit Sevilla naar Amsterdam te komen. Het zijn zo maar drie heerlijke momenten van die onvergetelijke dag.
Niks ten nadele van Danny, Martin of Rafael, integendeel zelfs, maar het absolute hoogtepunt was toch dat ik met mijn schitterende gezinnetje de kolkende ArenA mocht betreden. Met de fans van Ajax heb ik altijd een fantastische band gehad. En dan heb ik het natuurlijk niet over diegenen die Kenneth Vermeer op schandalige wijze bejegenden. Dat Feyenoord een erehaag vormde en Dirk Kuyt me omhelsde, had voor hen juist een teken moeten zijn dat er ondanks sportieve rivaliteit altijd respect hoort te zijn. Ik hoop dat iedereen vanaf nu ook zijn gezonde verstand gebruikt.
Gelukkig praten we over een minderheid, want de meeste Ajax-fans zijn fantastisch. Toen ik Lennox om half acht in de morgen vertelde dat hij met papa het stadion in mocht, rende hij naar zijn slaapkamer en kwam hij met zijn gevulde AFC-voetbaltas, inclusief voetbalschoenen en scheenbeschermers, naar beneden. Nadat ik hem uitlegde dat we alleen naar heel veel mensen gingen zwaaien en zij dat waarschijnlijk terug zouden doen, borg mijn kleine voetballiefhebber zijn tenue beteuterd weer op.
Tijdens de indrukwekkende ereronde voorafgaand aan de Klassieker was zijn glimlach weer helemaal terug. ,,Die mensen zijn wel lief voor je, pap”, zei Jezebel, terwijl ze alle toejuichingen als een prinsesje op Koningsdag in ontvangst nam. Omdat Charlotte-Sophie zich als voetbalvrouw altijd wegcijferde en ook nu liever niet op de voorgrond trad, sloop ze na de mooie woorden van Edwin van der Sar naar de kant. Zo bleef haar een ereronde op naaldhakken bespaard. Ze genoot echter niet minder van alle liefde en warmte van de tribunes.
Dat Ajax de wedstrijd won, maakte de dag compleet en – om maar weer eens als Louis van Gaal te spreken – de cirkel rond. Ik debuteerde in 2001 onder Co Adriaanse… met een overwinning op Feyenoord. Dat mijn medespelers eisten dat ik na het laatste fluitje van Kevin Blom ook het veld op kwam en dat Jasper Cillessen en Nemanja Gudelj me op de schouders hesen, onderstreepte voor mij dat ik ondanks de weinige speelminuten de goede keuze had gemaakt terug te keren bij Ajax. De waardering van de hele selectie, die later ook door Davy Klaassen en een aantal anderen zou worden verwoord, maakte me duidelijk dat het zo goed was. Als Davy het hoort, lacht hij om die term, maar het bleek dat ik kennelijk toch belangrijk was ’in de kleedkamer’.
Het was voor mij belangrijk dat bijna al mijn familieleden en vrienden in de ArenA aanwezig waren en later aanschoven in Hosokawa. Op de mooie en moeilijke momenten van mijn carrière – en dit was een combinatie van beide – wilde ik altijd mijn dierbaren om me heen. Ik schaam me er niet voor dat ik het tijdens het bekijken van het speciaal vervaardigde filmpje met gelukswensen en pakkende teksten niet droog hield. Toen ik de krakende stemmetjes van Lennox en Jezebel hoorde, rolden de tranen over mijn wangen.
Alle lieve woorden, ook van ex-collega’s en medewerkers van mijn oud-clubs Atletico Madrid, Everton, Fulham, Hertha BSC en natuurlijk Ajax, bewezen dat ik de afgelopen jaren in de voetballerij veel vrienden heb gemaakt. Ik ben Ajax veel dank verschuldigd voor het imposante afscheid dat me werd gegund. Alle ervaringen van die in mijn geheugen gegrifte 7e februari 2016 en de warmte die ik voelde, zullen me helpen om een flitsende start te maken in mijn ’nieuwe leven’. Lieve voetbalvrienden en fans, het gaat jullie goed!
En tot snel.
Sommige dingen wil je zo lang mogelijk uitstellen. En stoppen met voetbal, mijn grote passie, is er daar één van. Toch ben ik in december voor mezelf tot de conclusie gekomen, dat het moment om een punt achter mijn actieve loopbaan te zetten steeds dichterbij kwam. Sneller dan ik eigenlijk zou willen. Ik voerde hierover goede gesprekken met mijn zaakwaarnemer Rob Jansen en bij Ajax onder anderen met Frank de Boer en Edwin van der Sar. En nu maak ik het bekend. Ik stop met voetballen. Per direct.
En dat voelt raar.
Ik weet nog hoe ik me als zesjarige, met mijn veel te grote tas over mijn schouder, bij Ajax meldde voor een proeftraining die ik voor mijn verjaardag had gekregen. Ik had als kleuter al zo vaak geroepen dat ik profvoetballer zou worden en mijn moeder vond dat ik mijn grote mond maar eens moest waarmaken.
Dat lukte.
Ik werd uitgenodigd voor de Ajax-academie en kreeg de kans mijn droom na te jagen. Met dankbaarheid kijk ik terug op de hoogwaardige opleiding die ik kreeg en de warmte die ik in al mijn jeugdjaren heb gevoeld.
Mijn debuut als 17-jarige – op 26 augustus 2001 – uit tegen Feyenoord is onvergetelijk. En niet alleen omdat we met
2-1 wonnen. Vanaf de eerste dag ben ik omarmd door jullie, onze fantastische fans, die me op 9 november 2003 voor het eerst zagen scoren in Ajax 1 (tegen ADO Den Haag) en me ook niet vergaten toen ik zwaar geblesseerd raakte aan mijn knie.
Met veel plezier kijk ik terug op mijn twee landskampioenschappen, drie KNVB-bekers en vier Supercups die ik met Ajax wist te pakken. De transfersom van tien miljoen euro die de club in 2008 incasseerde bij mijn overstap naar Atletico Madrid, zag ik als een mooie beloning voor Ajax. De club heeft mij die kansen in al die jaren gegund.
Mensen vergeten weleens wat een profvoetballer van zijn vrouw vraagt als hij naar het buitenland vertrekt.
Charlotte-Sophie steunde me altijd en overal en dat is de reden waarom ik zoveel van haar houd. In Madrid kwamen onze prachtkinderen Jezebel en Lennox ter wereld, al speelde ik bij de geboorte van de tweede al voor Everton.
Bij die club, waar ik in 2012 speler van het jaar werd, en Hertha BSC bleef mijn hart kloppen voor Ajax en volgde ik de club op de voet. De WK-finale in 2010 was het hoogtepunt in mijn Oranjeloopbaan die uiteindelijk 87 interlands zou duren. Dat het tegen Spanje zilver werd in plaats van goud was natuurlijk een domper.
Ook bij Everton – once a Blue, always a blue – kende ik prachtige jaren. We presteerden het onmogelijke door de halve finale van de FA Cup te bereiken. In Madrid, Manchester, Londen en Berlijn waren we op onszelf aangewezen en groeiden we als hecht gezin nog meer naar elkaar toe.
Na Hertha BSC had ik de keuze uit een aantal clubs, maar besloot ik na gesprekken met Frank de Boer en later met Marc Overmars op de aanbieding van Ajax in te gaan. Ik zag een terugkeer zitten. Ajax is mijn club, mijn alles. En hier mijn carrière beëindigen door jullie de kampioensschaal te kunnen tonen, was mijn ultieme wens.
Het afscheid is iets eerder dan gepland. Maar ik blijf Ajacied. En meer dan dat mijn terugkeer niet is geworden dan wat ik ervan had verwacht, ga ik niet zeggen. Daar zou ik spijt van krijgen. En op natrappen staat rood. Na de WK-finale kan ik die kleur niet meer zien.
Ik koester de momenten dat ik mocht warmlopen en de Amsterdam ArenA explodeerde. Al was dat nog niks bij de orkaan aan geluid na mijn bekerdoelpunt tegen De Graafschap. Hoewel ik stop, zal ik me tot het einde van het seizoen blijven inzetten om Ajax aan de titel te helpen. De jongens weten dat mijn deur altijd openstaat, zodat ze om advies kunnen vragen en tijdens het ’aftrainen’ zal ik links en rechts nog een tikkie uitdelen om de boel scherp te houden.
Maar het is vooral tijd om mijn gezin nog meer liefde en aandacht te geven dan ik al deed. Er gaat een nieuwe fase van mijn leven in. Een fase, waar ik me even vol overgave in stort, zoals ik ook altijd heb gedaan in het voetbal.
Rest mij niets dan jullie te danken voor jullie onvoorwaardelijke steun die ik altijd heb gevoeld. Jullie zijn goud waard voor Ajax. Het gaat jullie – en Frank de Boer, mijn medespelers en Ajax natuurlijk – goed! En één ding is zeker: jullie zijn nog niet van me af. Ik blijf als trainer namelijk verbonden aan Ajax!
John Heitinga